بگذارید مرا بی کس وتنها باشم

بگذارید به گمنامی عنقا باشم

کس بجزشعردراین شهرمرا درک نکرد

قسمت این است که مانند معما باشم

عقده ام تندروطوفان شدوگوشی نشنید

بهتر آنست که هم صحبت دریا باشم

مادرم گفت که مولود شب نوروزی

حدسم این است که من زاده یلدا باشم

مملو از غربت پاییزی ام ای روح بهار

به چه امید براین درد شکیبا باشم

میروم دورترین نقطه بگیرم کنجی

تابه دوراز همه در خلوت ورویا باشم

بعد من دفتر اشعارمرا خاک کنید

تاکه گمنام ترین شاعر دنیا باشم