مدرسه عشق

درمجالی که برایم باقی است

باز همراه شما مدرسه ای میسازیم

که در آن همواره اول صبح

به زبانی ساده

مهر تدریس کنند

وبگویند خدا

خالق زیبایی

وسراینده ی عشق

آفریننده ی ماست

مهربانی است که ما را به نکویی

دانایی

زیبایی

وبه خود می خواند

جنتی دارد نزدیک،زیباو بزرگ

دوزخی دارد- به گمانم –

کوچک و بعید

در پی سواد نیست

که ببخشد ما را

وبفهماندمان

این ها بیرون از دایره ی رحمت اوست

درمجالی که برایم باقی است

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم

که خرد را باعشق

علم را با احساس

ریاضی را با شعر

دین را با عرفان

همه را با تشویق تدریس کنند

لای انگشت کسی

قلمی نگذارند

ونخوانند کسی را حیوان

ونگویند کسی را کودن

و معلم هر روز

روح را حاضر و غایب بکند

و یه جز ایمانش

هیچ کسی چیزی را حفظ نباید بکند

مغزها پر نشود چون انبار

قلب خالی نشود از احساس

درس هایی بدهند

که به جای مغز، دل ها را تسخیر کند

از کتاب تاریخ

جنگ را بردارند

در کلاس انشا

هرکسی حرف دلش را بزند

غیر ممکن را از خاطره ها محو کنند

تا کسی بعد از این

باز همواره نگوید : هرگز

وبه آسانی همرنگ جماعت نشود

زنگ نقاشی تکرار شود

رنگ را در پاییز تعلیم دهند

قطره را در باران

موج را در ساحل

زندگی را در رفتن و برگشتن از قله ی کوه

وعبادت را درخدمت خلق

کار را در کندو

و طبیعت را در جنگل سبز

مشق شب این باشد

که شبی چندین بار

همه تکرارکنیم

عدل

آزادی

قانون

شادی

امتحانی بشود

که بسنجد مارا

تابفهمند چقدر

عاشق و آگه و آدم شده ایم

در مجالی که برایم باقی است

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم

که درآن آخر وقت

به زبانی ساده

شعر تدریس کنند

وبگویند تا فردا صبح

خالق عشق نگه دار شما

*مجتبی کاشانی*