جغدی پیر

هیس!مبادا سخنی ! جوی آرام

از بردره بغلتید و برفت.

آفتاب، از نگهش سردبه خاک

پرشی کرد وبنجید و برفت.

درهمه جنگل مغموم دگر

نیست زیبا صنمان راخبری.

دلربایی ز پس استهزا

خنده یی کرد وپس آنگه گذری.

این زمان بالش درخونش فروریا،جغدبر سنگ نشسته ست خموش.

هسی!مبادا سخنی ! جغدی پیر،

پای درقیر به ره دارد گوش.

نیمایوشیج