دوباره می سازمت، وطن!اگرچه با خشت جان خویش.

ستون به سقف تو میزنم،اگرچه بااستخوتن خویش.

دوباره می بویم ازتوگل،به میل نسل جوان تو

دوباره می شویم از توخون،به سیل اشک روان خویش.

دوباره یک روز روشنا،سیاهی ازخانه می رود

به شعرخود رنگ میزنم،زآبی آسمان خویش.

اگرچه صدساله مرده ام،به گورخود خواهم ایستاد

که بردرم قلب اهرمن،زنعره آنچنان خویش.

کسی که ((عظیم رمیم))را،دوباره انشاء کند به لطف،

چوکوه می بخشدم شکوه،به عرصه امتحان خویش.

اگرچه پیرم ،ولی هنوز_مجال تعلیم اگر بود -

جوانی آغاز می کنم،کبارنوباوگان خویش.

اکنون

برخیز!

تابا صدای سرخ خروس

وضوکنیم

ونماز آفتاب را

بر سجاده ی عشق،بیاغازیم!

حدیث((حب الوطن))،زشوق،بدان روش ساز می کنم

که جان شود هر کلام دل،چو برگشایم دهان خویش.

                   *   *   *

هنوز درسینه آتشی،به جاست کزتاب شعله اش

گمان ندارم به کاهشی،زگرمی دودمان خویش.

دوباره می بخشم توان(اگرچه شعرم به خون نشست)،

دوباره می سازمت به جان،اگرچه بیش از توتن خویش.

                                                    سیمین بهبهانی